دیگر مگرش به خواب بینم...

سخت‌تر از درگذشت یه آدم خوب، تحمل کردن دوری و ندیدنشه. اینکه فکر کنی دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونی رودررو ببینی و باهاش صحبت کنی. اینکه فقط ممکنه به خوابت بیاد و بتونی اونجا چند لحظه باهاش حرف بزنی یا نگاش کنی.

اینروزا من این‌جوری‌ام. داغدار رفتن کسی هستم که جای خالیش بدجور احساس میشه. برادرم نبود ولی مثل یه برادر دوستش داشتم. خیلی وقت بود داغ دوری کسی به دلم نمونده بود ولی فکر نمیکردم کسی رو که حتا فکرشم نمیکردم اینجوری ترکمون کنه.

مُردن یه جریان انکار ناپذیره و هرکسی یه روزی تجربه‌ش میکنه اما مُردن کسی که یه ارتباط عاطفی عمیق باهاش داشتی خیلی سخته و کنار اومدن با این شرایط سخت‌تر و سخت‌تر از همه دور بودن از خونه و خونواده‌س و بعد از دو سه روز باید برگردی تو کنج خلوت تنهایی خودت و به تنهایی این درد رو به دوش بکشی و شاید گاه‌گاهی با یه تلفن بتونی حرفاتو بزنی و درداتو تسکین بدی.